MARKBAM RAPPER #19

“อยู่ด้วยกันนะ”

มาร์คจ้องลึกเข้าไปข้างในตาเหมือนอยากจะหาความไม่มั่นใจในดวงตากลมแต่ก็หามันไม่เจอ ก้อนเนื้อเล็กๆในอกของมาร์คก็เต้นแรงไม่ต่างกัน แบมแบมหลับตารับตอนที่ปากหยักกดจุมพิตลงมาอีกรอบ มือหนาประคองแก้มนุ่ม ละเลียดชิมเยลลี่หวานฉ่ำที่ไม่ว่าจะลิ้มลองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ

สติที่หายไปชั่วครู่กลับมาอีกครั้งตอนที่ผิวกายสัมผัสได้ถึงไอเย็นในอากาศ เสื้อนอนตัวหลวมปลิวหายไปด้วยฝีมือของคนตรงหน้า แบมแบมถูกดันให้เอนหลังทิ้งตัวลงไปบนผืนเตียงกว้าง ใจสั่นจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาตอนที่มาร์คจัดการโยนทิ้งเสื้อที่ใส่อยู่จนแผ่นอกไร้อาภรณ์เท่าเทียมกันแล้วโน้มตัวลงมาทาบทับ

คางเรียวเชิดขึ้นเปิดทางให้จมูกโด่งเข้ามากวาดต้อนความหอมหวานจนพอใจ ก่อนจะขยับปัดป่ายจมูกซุกซนเคลื่อนต่ำลงมา มาร์คไม่ได้ทิ้งรอยไว้ตามทางที่ริมฝีปากลากผ่าน ยังคงทำเหมือนร่างกายของแบมแบมจะแตกหักลงได้ทุกเมื่อหากแตะต้องแรงเกินไป

แต่เสียงจูบเบาๆไปตามตัวและความอ่อนโยนของมาร์คนั่นแหละที่ทำให้แบมแบมหัวใจพองโต ร่างกายร้อนจนแทบระเบิดตอนที่สัมผัสเหนอะหนะจากปลายลิ้นแตะลงมาที่ยอดอก

“อื้อ ..”

ก้มลงมองคนที่กำลังวุ่นวายกับร่างกายตัวเองแล้วก็ต้องขบฟันขาวลงบนปากนิ่ม กักเก็บเสียงหวานไม่ให้หลุดออกไป แต่มันก็ไม่ได้ผลเลยเมื่อมือหนาเลื่อนมาแตะยอดอกอีกข้าง หยอกล้อไม่ให้มันน้อยใจ  ส่วนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็เลื่อนลงต่ำ ลูบไล้ขาเนียนที่กำลังสั่นอย่างแผ่วเบา

แบมแบมเหมือนหายใจไม่ทันตอนที่กางเกงนอนถูกดึงออกไปง่ายดายจากคนคร่อมร่าง ขาเล็กขยับชิดเขาหากันอัตโนมัติด้วยความขวยเขิน

“กลัวไหม”

แบมแบมไม่ได้ตอบแต่การกัดริมฝีปากล่างของตัวเองแล้วหลบตามันก็อธิบายคำตอบแทนให้หมดแล้ว มาร์คยกยิ้มเอ็นดูก่อนจะแยกเข่าเล็กออกจากกัน โน้มตัวทาบทับลงไปจนแนบชิด ปัดปอยผมที่เริ่มชื้นเหงื่อให้เบาๆ

“ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ทำถึงขั้นนั้นหรอก”

ไม่รู้หรอกว่าขั้นนั้นที่มาร์คพูดมันหมายถึงขั้นไหน เพราะในหัวแบมแบมตอนนี้มันขาวโพลนไปหมด คิดอะไรไม่ออกนอกจากเห็นแต่เพดานมืดๆ ยิ่งมาร์คจูบซ้ำลงมาแบมแบมก็ยิ่งไม่รับรู้สิ่งอื่นใดนอกจากจะตอบรับรอยจูบนั้นกลับไป บทเรียนเร่งรัดที่มาร์คสอนให้ นักเรียนดีเด่นอย่างแบมแบมก็เรียนรู้และทำมันได้ดีตั้งแต่ครั้งแรก

มาร์คดูพอใจและยอมอ่อนให้ตอนที่แบมแบมสอดลิ้นกลับไปแล้วเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกเร้าบ้าง แต่กระต่ายน้อยก็เป็นผู้ล่าได้เพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น เพราะทันทีที่มือหนาเลื่อนลงไปหยอกเหย้ากับบางสิ่งที่กำลังขยับขยายอยู่ภายใต้ชั้นในตัวบาง ร่างเล็กก็แทบบิดเร่าไปกับเตียง

“ม .. มาร์ค”

“อย่าแกล้ง .. อึก” มือเล็กจับฝ่ามือหนาที่กำลังบีบนวดสิ่งที่อยู่ใต้ชั้นใน มาร์คหัวเราะออกมาเบาๆแล้วตอบรับคำของแบมแบมว่าจะไม่แกล้งแล้ว ก่อนจะเลื่อนตัวลงไป จับขอบปราการสุดท้ายหมายจะดึงมันออก แบมแบมลังเลและต่อต้านอยู่เล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยให้มาร์คเอามันออกไปจากตัว

ความอายพวยพุ่งขึ้นมาทั่วร่างจนแบมแบมแน่ใจว่าตอนนี้ตัวเขาคงจะแดงไปทั้งตัวแน่นอนแล้ว แต่ดูเหมือนแค่มือหนาที่รูดรั้งแก่นกายอยู่จะยังทำให้เขินได้ไม่พอ แบมแบมรู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจตอนที่ใบหน้าคมก้มลงไปใกล้แล้วครอบริมฝีปากร้อนลงไปที่กลางลำตัว เผลอส่งเสียงน่าอายจนต้องใช้ความพยายามมากขึ้นอีกหลายเท่าเพื่อที่จะหยุดเสียงตัวเองไว้

นัยน์ตาหวานจับจ้องไปยังกลุ่มผมสีเข้มที่ขยับอยู่บนตัว แล้วก็ผละสายตาหนีแทบไม่ทันตอนที่มาร์คเงยหน้ามองตอบกลับมาทั้งที่ยังไม่ได้ละออกมาจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ แบมแบมหลับตาเชิดหน้าหนี  กัดปากตัวเองจนคนมองกลัวว่าจะช้ำถึงได้ส่งมือมาแตะให้ฟันขาวยอมปล่อย กดนิ้วเข้ามาในโพรงปากแล้วแบมแบมก็ตอบรับมันด้วยการหยอกล้อกับนิ้วของมาร์ค

ร่างกายมันตอบสนองกลับไปเองทั้งที่ไม่ได้ออกคำสั่งเลยด้วยซ้ำ แบมแบมไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำกับตัวเอง แต่การมีคนมาทำแบบนี้ให้มันต่างออกไป โดยเฉพาะเมื่อเป็นมาร์ค

ตอนที่อารมณ์ไต่ขึ้นจนถึงลำดับสูงสุด คนตัวเล็กทำได้แค่หอบหายใจเสียงดังและเลิกพยายามเก็บเสียงตัวเองไปนานแล้ว มือเล็กที่จับกลุ่มผมของมาร์คในตอนแรกเลื่อนดันไหล่หนาให้ขยับออก

“ม .. มาร์ค ออกไปก่อน .. อื้อ ขยับออกไป”

คนดื้อดึงไม่แม้แต่จะผละตัวหรือผ่อนแรงลง มิหนำซ้ำยังเร่งเร้าพร้อมขยับมือช่วยให้คนตัวเล็กไปถึงฝั่งฝันได้เร็วขึ้น แบมแบมทำได้แค่ปัดป่ายไหล่หนา ส่ายหน้าไปมาจนผมกระจายไปทั่วหมอน ก่อนจะรู้สึกว่าในหัวมันขาวและว่างเปล่าไปหมด ปลดปล่อยความอึดอัดออกมาจนร่างกายหมดแรงทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไร

“อ.. อ๊า”

คนที่ทำให้แบมแบมต้องนอนหอบหายใจขยับขึ้นมาใกล้ เกลี่ยปัดปอยผมที่ยุ่งเหยิงให้อีกครั้ง แบมแบมหันไปมองแล้วก็ต้องค้อนให้เบาๆจนมาร์คยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู

“บอกว่าให้ถอยออกไปทำไมไม่ฟัง” บ่นไปแบบนั้นแต่แก้มเล็กกลับแดงเถือก เกลี่ยปลายนิ้วเช็ดคราบไม่พึงประสงค์ออกจากริมฝีปากหยัก

มาร์คไม่ตอบอะไรแต่ประกบจูบลงมาบนเยลลี่ล่อใจ อารมณ์ของคนบนร่างยังคงคุกกรุ่นเพราะไม่ได้ปลดปล่อย หยิบกางเกงนอนที่ข้างเตียงมาใส่ให้ ก่อนจะจูบแก้มนิ่มอย่างเต็มรักแล้วผละออกไป

“เดี๋ยวมา”

“ไปไหน” มือเล็กรีบคว้าเข้าที่ต้นแขน

มาร์คไม่ตอบแต่ก้มหน้าลงมองที่กางเกงของตัวเอง แค่นั้นแก้มที่แดงอยู่แล้วของแบมแบมก็ยิ่งร้อนหนักมากขึ้นเมื่อเข้าใจว่ามาร์คหมายถึงอะไร

“ให้แบมช่วยไหม ..” พูดออกไปทั้งที่ไม่มีความกล้าสักนิดเลยด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไร เรายังไม่พร้อมขนาดนั้นหรอก พี่จัดการเองได้” จูบหน้าผากแล้วหายไปทางห้องน้ำ

แบมแบมหยิบเสื้อที่หล่นอยู่ขึ้นมาใส่ สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนา ใช้มันปกปิดครึ่งใบหน้าที่กำลังเห่อร้อน ยิ่งคิดก็ยิ่งอายแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสัมผัสของมาร์คมันดีจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

(กลับไปเป็นเด็กดี)